هفت دليل براى حركت به سمت دوربينهاى فول فريم

بيشتر از صد سال است كه فرمت ٣٥ ميلى مترى در عكاسى پيشرفته عرضه شده است. عكاسان حرفه اى، اين فرمت را بيشتر از فرمتهاى ديگر استفاده كرده اند و با اينكه اين فرمت بالاترين رتبه از كيفيت را فراهم نميكند، اما به خاطر كوچكتر شدن اندازه دوربينها، مناسب ترين فرمت است. حمل يك دوربين ٣٥ ميلى مترى SLR يا DSLR از حمل يك دوربين ٤×٥ اينچى آسانتر است. انتقال از فيلم به ديجيتال، باعث ايجاد وقفه كوتاهى در استفاده حرفه اى از فرمت ٣٦×٢٤ ميلى مترى شد، هر چند، اين اتفاق زياد هم قبل از اينكه اكثر سازندگان نسخه ديجيتال دوربينهاى ٣٥ ميلى مترى را بسازند نبود و خوشبختانه اين پيشرفت بطور مداوم در حال تكامل است.

هيچكدام از اين موارد به اين معنا نيستند كه دوربينهاى با فرمت APS-C بد هستند و كيفيت حرفه اى را ارائه نميكنند. هرچند ما به خاطر اينكه عكاسى حول اين فرمت شكل گرفته است و اين فرمت در عكاسى حرفه اى بعنوان استاندارد محسوب ميشود، هفت دليل را جمع آورى كرده ايم كه نشان ميدهد چرا شما بايد به سمت دوربينهاى ٣٥ ميلى مترى كه به فرمت فول فريم معروف هستند جهش كنيد.

از آنجائيكه اندازه سنسور بزرگ است، به خاطر همين اندازه ويو فايندر و مكانيزم نورى هم بزرگ هستند. اگر تا بحال از درون ويو فايندر يك دوربين ٣٥ ميلى مترى فيلم، نگاه كرده باشيد، متوجه خواهيد شد كه من درباره چه چيزى صحبت ميكنم. ويو فايندر اينگونه دوربينها به زيبايى واضح و روشن هستند بگونه اى كه ويو فايندر دوربينها با فرمت APS-C در مقابل اين دوربينها همانند يك تونل باريكى است كه لذت عكاسى را ميگيرد.

دوربينهاى فول فريم DSLR بيشترين لذتى را كه ويو فايندرهاى كلاسيك ارائه ميكردند را برگردانده اند. اساساً، تكه هاى شيشه اى مات ديگر وجود ندارند، اما همچنان بزرگ و روشن هستند و ديد واضحى ارائه ميكنند و به شما كمك ميكنند تا تصور بهترى از عكس نهائى داشته باشيد.

وقتى صحبت از عكاسى در نور كم ميشود، به سادگى هيچ دوربينى نيست كه بتواند كيفيت سنسور فول فريم، مثل D4 نیکون يا 1Dx کانن را شكست بدهد.

پيكسلها به اندازه كافى بزرگ هستند كه بدون ايجاد هيچ نویزی نور اطراف را دريافت كنند. براى من مهم نيست كه چقدر از دوربين APS-C خود تعريف ميكنيد، هنوز اين دوربينها خيلى با دوربينهاى فول فريم فاصله دارند. فرمت متوسط بٓكهاى ديجيتال خارج از اين بحث هستند. آنها همچنان در عصر حجر به سر ميبرند، وقتى صحبت از عكاسى در نور موجود ميشود.

اين بدين معنا است كه اگر شما با يك لنز مشابه كه بر روى f2.8 تنظيم شده است، يك عكس با دوربين كراپ سنسور و يك عكس با دوربين فول فريم بگيريد، عكسى را كه با دوربين فول فريم گرفته ايد بدليل وجود فضاى بيشتر در فريم، عمق ميدان كم عمق ترى دارد كه به بك گِراند و يا پيش زمينه تيره تر معروف هستند.

اين تفاوت بيشتر قابل توجه است وقتى اگر با فاصله كانونى طولانى تر مثلاً  ١٣٥ ميلى مترى و بيشتر و يا با ديافراگم باز مثلاً  f2.8 و بيشتر عكاسى كنيد. اساساً هر چقدر اندازه سنسور بزرگتر باشد، بٓك گِراند تيره تر خواهد بود، اين موضوع همچنان صادق است اگر فول فريم را با فرمت متوسط مقايسه كنيد.

بعضى از بهترين لنزهائى كه توسط تعداد زيادى از سازندگان ساخته شده است، سالها پيش براى اين فرمت خاص طراحى شده بودند. آنها امكان دارد به سريعى و زيبائى لنزهاى مدرن نباشند، اما بعضى از لنزهاى كلاسيك به دلايلى تاريخ ساز بوده اند. هنوز لنزهاى گرانبهاى زيادى در بازار دست دوم وجود دارند كه وقتى روى دوربينهاى فول فريم نصب شوند ميتوانند دوباره بدرخشند. يك لنز كلاسيك مثل Nikon 135mm f2.8 AI بر روى هر دوربينى عالى است، اما بى انصافى است اگر اين لنز بر روى يك كراپ سنسور استفاده بشود. لنزهاى قديمى با اين گفته قديمى جور هستند كه ميگفت:

خصوصا در بين عكاسانى كه فيلم بردارى هم ميكنند، يك تمايل زيادى وجود داشت كه از لنزهاى سى ساله زايس (Zeiss) براى فيلم بردارى استفاده كنند. اينطور به نظر آمده بود كه لنزهاى سينمائى عالى ميسازند و جالبتر اينكه اكثرشان خيلى ارزان قيمت هستند!

به سادگى، تعداد مشخصى از پيكسلها روى دو سطح با اندازه هاى متفاوت، نتايج متفاوتى ايجاد ميكنند. يعنى اينكه يك سنسور APS-C با شانزده ميليون پيكسل جزئيات متفاوتى را نسبت به يك تراشه بزرگتر ٣٦x٢٤ ميلى مترى، با همان تعداد پيكسل ارائه ميكند. هر چقدر آن پيكسلهاى كوچك فضاى بيشترى روى تراشه داشته باشند، كيفيت عكس بهتر خواهد بود و براى همين، تفاوتهاى قابل توجهى بين وضوح اين دو فرمت وجود دارد. مثل اينكه اگر هر چقدر حساسيت (ISO) بيشتر باشد مقدار نویز موجود هم بيشتر ميشود، اندازه سنسور هم هر چقدر بزرگتر باشد بهتر است. اگر كارتان مستلزم نمايان ساختن جزئيات زيادى است (مثل عكاسى بنا يا منظره) بدون شك اين راهى است كه بايد برويد. اينگونه تفاوتها امكان دارد بر روى صفحه مانيتور نمايان نباشد، اما وقتى به اندازه بزرگ (سايز A2 يا بزرگتر) چاپ شود متوجه اين تفاوتها خواهيد شد.

براى اينكه هيچ كراپى بر روى سنسور وجود ندارد، استفاده از لنزهاى وايد بر روى دوربينهاى فول فريم، بر خلاف دوربين هايى با كراپ فاكتور ١.٥ يا ١٠٦، اين اجازه را به شما خواهد داد كه واقعاً به زاويه هاى بازترى دست پيدا كنيد. اين مزيت خيلى بزرگى براى عكاسان طبيعت و هر شخص ديگرى كه به ميدان ديد وسيع ترى نياز دارد، است. اگر شما يك لنز وايد حرفه اى را كه براى دوربين ٣٥ ميلى مترى ساخته شده است بر روى يك سنسور كراپ شده نصب كنيد، تنها مركز فريم واضح خواهد بود. يك فاصله كانونى ٢٤ ميلى مترى كه روى سنسورهاى فول فريم بسيار پهن (وايد) هستند، بر روى سنسور كراپ شده تبديل به ٣٥ ميلى مترى با يك زاويه ديد معمولى ميشود.

براى اينكه اين فرمتِ انتخابى عكاسان حرفه اى است، همچنين به اين معناست كه اينگونه دوربينها، همينگونه به طور حرفه اى ساخته شده اند. دوربينهاى حرفه اى زمخت و سنگين هستند. بيشتر اين دوربينها كاملاً از فلز ساخته شده اند و در هر شرايط آب و هوائى عايق بندى شده اند. بله، دوربينهاى پيشرفته اى با سنسور APS-C وجود دارند كه عايق بندى شده اند و قاب محكمى دارند ولى معمولاً گزينه كاملى نيستند. حداقل تا الآن كه اينطور است.

---

ترجمه: حميدرضا معمارباشى

منبع مقاله: www.photographytalk.com